در دوره درآمدی بر رویکردهای تربیت دینی، تلاش کردیم نظرات اندیشمندان در تربیت دینی را صورت‌بندی کنیم. گمان می‌کردیم که این صورت‌بندی ما ممکن است متفاوت باشد؛ با این حال با استقبال گسترده مخاطبانمان متوجه شدیم که علت حضور افراد مختلف، نه در تفاوت صورت‌بندی ما، بلکه اصل دسته‌بندی و شفاف‌شدن آرا بوده است.

سؤالی که از ابتدای دوره تا انتها از ما مطالبه می‌شد این بود که کدام رویکرد را باید انتخاب کرد؟ کدام رویکرد مناسب دوران فعلی است؟ متأسفانه بخشی از این رویکردها یا فقط در ساحت نظر مانده‌اند یا هنوز گسترده اجرا نشده‌اند که بتوان درباره کیفیت‌ اجرای آن نظر داد؛ ولی ما شرایط را مهیا دیدیم که گامی به عمل نزدیک‌تر شویم.

از بین این رویکردها طیفی از آرا به تربیت دینی صرف و عده‌ای به تربیت دینی معتقد بودند که بیشتر از آنکه تربیت دینی خوانده شود، تربیت معنوی نامیده‌ می‌شد. هر کدام نقطه اتکا در تربیت را امری خاص قرار می‌دهند. برخی معتقدند که افراد قائل به تربیت دینی خاص، تمرکزشان بر آموزش اصول عقاید و اجرای احکام اسلامی است و برخی بر این عقیده‌اند که در تربیت دینی بیش از آموزش اعتقادات، اخلاق و معنویت موضوع اساسی باید باشد. طرفداران نگاه اول، جریان مقابل را باعث سکولاریسم می‌دانند و جریان دوم، طرفداران نگاه اول را مسبب اصلی دین‌زدگی نسل جوان می‌دانند.

در دوره «تربیت دینی یا معنوی؟» به دنبال این هستیم که تلقی‌های مختلف از معنویت و تربیت دینی را بررسی کنیم. استدلال‌های دو طرف را شفاف کنیم و ادله مخالفان و موافقان را ارزیابی کنیم. به این بپردازیم که نگاه تربیت معنوی آیا  نگاه متفاوت و جدیدی است یا در گذشته هم این نگاه وجود داشته است؟ آیا این دوگانه، دوگانه اصیلی است یا خیر؟ آیا یکی بر دیگری تقدم حقیقی دارد یا این تقدم زمانی و بر اساس شرایط جامعه است؟ قائلین تربیت دینی و معنوی چه افرادی هستند؟ و در نهایت در جامعه امروز ایران کدام یک جواب‌گو خواهد بود؟

درست است که به تربیت دینی از گذشته همیشه توجه شده است، ولی فکر می‌کنیم سؤال «تربیت دینی یا معنوی؟» سؤالی است که در آینده نزدیک مسئله بسیاری از دین‌داران و حتی مخالفان تربیت دینی خواهد بود. اکنون زمانی است که باید اندیشمندان و کنشگران تربیت درباره آن صحبت کنند.