چیستی

به‌جز جدایی ساحت علم و عمل؛ عمده اهتمام فضای آکادمیک در ایران ناظر به مسائل غرب است. نظریات جامعه‌شناسی، روان‌شناسی، علوم تربیتی، علوم سیاسی و… همه از مهم‌ترین سرفصل‌های دوره کارشناسی و تحصیلات عالی است. مسائلی که صاحب‌نظران ارائه کردند تا گره‌ای از مشکلات جامعه خویش بر اساس مبانی آن فرهنگ بیابند. شوربختانه که ما هر سال این مسائل و نظریات را به فرزندان این مملکت یاد می‌دهیم بدون آنکه به آنان یاد دهیم که مسائل خود و کشور خود را حل کنند. دانشجویانی تربیت کرده‌ایم که از معضلات ناراحت هستند؛ ولی نمی‌دانند که تنها راه‌حل آن در دستان خودشان است و اساتید به‌جای آموزش این اصول به آنان نظریاتی یاد می‌دهند که قرار بود به آنان شیوه‌ حل‌کردن مسئله را بدهد؛ نه خود این نظریات موضوع درس و بحث باشد.

حال اگر فردی هم بخواهد به سمت حل مسائل یا قبل‌تر از آن، شناخت مسائل، برود تنها چیزی که آموخته است این است که با توجه شناختی که از نظریات کسب کرده است راه‌حلی بدهد. راه‌حلی که یا برای آن جامعه بوده است یا اگر هم بتوانیم در جامعهٔ خود پیاده کنیم باید اقتضائات آن را هم ببینیم و ملاحظه کنیم. بسیاری از اقداماتی که در کشور ما شده است ناظر به راه‌حل‌هایی است که نه‌تنها مسائل ما را حل نکرده است؛ بلکه مشکلی به آن افزوده است.