تاریخچه مطالعات درباره آینده مدرسه

جهان در بازه‌های زمانی مختلف دگرگون شده است. ایده‌ی مدارس آینده برای چندین دهه وجود داشته است. و محققان و مربیان مختلف مدلهای مختلفی را پیشنهاد میکنند.  ما اکنون وارد دوره جدیدی از تجربه فردی و اجتماعی شده ایم. آنچه به عنوان عصر اطلاعات در نیمه دوم قرن بیستم با توسعه رایانه آغاز شد، اکنون به عنوان «انقلاب صنعتی چهارم» شناخته می‌شود. اولین انقلاب صنعتی از نیروی آب و بخار برای مکانیزه کردن تولید استفاده کرد. دومی تولید انبوه را از طریق مهار و استفاده از نیروی الکتریکی ایجاد کرد.در این‌زمان جنبشی به سمت کلاس‌های درس آزاد و یادگیری دانش آموز محور وجود داشت که تاکید زیادی بر آموزش فردی در آموزش دیده می‌شد.سومین انقلاب صنعتی سوم در دهه 70 قرن بیستم از طریق اتوماسیون جزئی با استفاده از کنترل‌های قابل برنامه‌ریزی با حافظه و رایانه‌ها آغاز شد. آموزش در مدارس در این زمان مبتنی بر استفاده فناوری شکل گرفت.  از زمان معرفی این فناوری‌ها، این امکان فراهم شد تا فرآیند تولید به‌طور کامل و بدون کمک نیروی انسانی خودکار شود.  چهارمین انقلاب صنعتی، تشدید و دگرگونی انقلاب سوم است که بر تلفیقی از فناوری‌ها مبتنی است که خطوط بین حوزه‌های فیزیکی، دیجیتال و بیولوژیکی را محو می‌کند.

شکی وجود ندارد که نوآوری های تکنولوژیکی همچنان به دستاوردهای بلندمدت در کارایی و بهره وری و سرعت بخشیدن به پزشکی و همچنین سایر اشکال علم منجر می شود. با این حال، بازده های اولیه قویاً نشان می دهد که در حالی که اقتصاد دیجیتال بسیاری از چیزها را در دسترس تر و ارزان تر می کند، ترکیبی از جابجایی خالص کارگران توسط ماشین ها و تمرکز فزاینده ثروت در دست تامین کنندگان سرمایه فکری و فیزیکی برای فناوری. نوآوری، تنها نابرابری رو به رشد و رکود غالب دستمزدها و کاهش فرصت های شغلی را برای ارائه دهندگان کار، به ویژه آنهایی که سطح بالایی از مهارت مرتبط با اقتصاد دیجیتال جدید ندارند، تشدید خواهد کرد. در سال‌های اخیر علاقه فزاینده ای به یادگیری شخصی شده در امر آموزش دیده می‌شود. به طور کلی با ظهور فن‌آوری های جدید و نظریه‌های آموزشی تحقیقات در مورد آینده‌ی مدارس در طول زمان تکامل یافته است.